Syrakuzy, historyczne, pełne zabytków miasto położone nad Morzem Jońskim, 70km na południe od Katanii. Miejsce narodzin wybitnego matematyka i inżyniera Archimedesa. Cyceron, słynny pisarz, mówił o nim: „największe greckie miasto i najpiękniejsze ze wszystkich”. By to sobie uzmysłowić, Syrakuzy miały rozmiar Aten w tamtych czasach (V wiek p.n.e.). Dzisiaj miasto jest wpisane na listę UNESCO, a najstarsze zabytki mają ponad 2500 lat. Te starożytne w większości umiejscowione są na stałym lądzie, czyli na wyspie Sycylia, natomiast stare miasto, w większości z zabytkami z XIV - XVIII wieku, znajduje się na wyspie Ortygia (Isola di Ortygia).

1) Starożytne ruiny greckiego teatru (Teatro Greco). Jego korzenie sięgają V w p.n.e., przebudowany w III w p.n.e., później za czasów rzymskich. Część parku archeologicznego Neapolis, wpisanego na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Zbudowany w wapieniu i z wapienia, mieścił około 15 000 widzów. Dzisiaj w formie ruiny, organizowane są tutaj koncerty. Wtedy zabezpieczany jest przed zniszczeniem, ale traci swoje walory turystyczne (co widać na zdjęciach). Starożytny amfiteatr jest jednym z większych wybudowanych kiedykolwiek, do dzisiaj wygląda efektownie. Na tyłach są wapienne groty i mały wodospad (woda doprowadzana jest starożytnym akweduktem - Acquedotto Galermi). 

2) Ucho Dionizosa (Orecchio di Dionisio, Grotta delle Latomie) - położone obok greckiego teatru, w kamieniołomie wykutym we wzgórzu Temenites. To bardzo ciekawe miejsce, z zewnątrz przypominające ludzkie ucho (23 m wys., 65 m głęb.). W sąsiedztwie wapienne skały i jaskinie, bogata roślinność. Ucho Dionizosa ma kształt litery „S”, a nazwę wykutej jaskini nadał malarz Caravaggio, ze względu na szczególny efekt akustyczny. Wystarczy krzyknąć wewnątrz by się przekonać. Głos potrafi się odbić nawet 16 razy. Jaskinia pełniła rolę magazynu na wodę, ale na skutek trzęsień ziemi przestała się do tego nadawać. Powstała pomiędzy okresem greckim i rzymskim. Jeśli ktoś nie pamięta, za koniec czasów greckich przyjmuje się 30 r. p.n.e., kiedy to Rzymianie podbili Egipt. 

3) Starożytne ruiny rzymskiego amfiteatru (Anfiteatro Romano). Dużo mniejszy obiekt niż teatr grecki, stanowi część parku Neapolis. Funkcjonował pomiędzy I a III w n.e., został wykuty w skale. Tak jak inne tego typu służył walkom gladiatorów.  Obok są ruiny ołtarza Hierona II (Ara di Ierone). Sięgają prawdopodobnie V w. p.n.e., natomiast sam Hieron II był tyranem Syrakuz i żył w latach 270 – 215 p.n.e. Stanowią część Neapolis i tak jak rzymski amfiteatr jest to teren dosyć zaniedbany. Z drugiej strony, skąd wchodzi się do parku archeologicznego z miejsca obsługi turystów znajduje się kamienny kościółek: Chiesa di San Nicolò ai Cordari z XI wieku. Który pełnił też funkcje grobowca i magazynu na zboże. Pod kościołem odkryto groby z I – III w n.e.

4) Piazza Duomo i uliczki starego miasta (Citta Vecchia). Na wyspie Ortygia w dzisiejszych czasach dominują romantyczne wąskie uliczki pośród zabudowy przeważnie z XIV – XVIII wieku. Kościoły, pałace, kamienice, fortyfikacje. Jest jednak kilka starożytnych pozostałości, które można odnaleźć podczas spaceru. Najłatwiej dostrzec po wejściu na wyspę ruiny świątyni Apollo (Tempio di Apollo, Apollónion). Korzeniami sięga VI w. p.n.e (najstarsza dorycka świątynia na Sycylii). W późniejszych czasach służyła różnym religiom, była nawet meczetem. Innym znanym obiektem od czasów starożytnych jest źródło nimfy Arteuzy. Jako ciekawostkę warto dodać, że Karol Szymanowski jeden ze swoich wierszy ma skrzypce i fortepian nazwał: „Źródło Arteuzy”. Większość starożytnych budowli zabudowano późniejszymi. Na przykład Katedrę w Syrakuzach na Placu Katedralnym (Piazza del Duomo). Powstała w VI wieku nad świątynią Ateny z V w p.n.e. Fasada pochodzi z XVIII wieku. Podłużny stosunkowo nieduży Plac Katedralny skrywa po bokach pałace, w tym arcybiskupa czy Palazzo Beneventano Del Bosco. Także kościół o którym będzie mowa przy kolejnej atrakcji. Pałaców w zwartej zabudowie na wyspie jest więcej, niektóre pełnią funkcje muzealne i hotelarskie. Po trzęsieniu ziemi w 1693 roku przy odbudowie często wykorzystywano architekturę baroku sycylijskiego bogatego w krzywizny i ornamenty. 

5) Obraz Caravaggio w kościele Santa Lucia Alla Badia. Michelangelo Merisi da Caravaggio (1571 - 1610 r.), słynny malarz barokowy, fragment życia spędził w Syrakuzach, gdzie bardzo interesował się archeologią i starożytnymi pozostałościami. W niewielkim kościele Chiesa di Santa Lucia Alla Badia na skraju Piazza del Duomo w Syrakuzach, w ołtarzu, znajduje się jego obraz Pochówek św. Łucji (Seppellimento di Santa Lucia, 1608 r., 408 x 300 cm, technika olej na płótnie). Jedna z interpretacji obrazu głosi, że scenerią pochówku jest jaskinia, której Caravaggio nadał imię „Ucho Dionizosa”. Inna, że przedstawia katakumby kościoła Chiesa di Santa Lucia al Sepolcro (Fuori le Mura). To dla tego kościoła jako część ołtarza został namalowany obraz i jest to główne miejsce kultu św. Łucji (jej szczątki znajdują się w Sanktuarium Łucji w Wenecji).  Kościół został zbudowany ok. 1100 roku przez Normanów, później przebudowywany. Znajduje się w części starego miasta na wyspie Sycylia, około 2,5 km od miejsca, gdzie został przeniesiony obraz czyli do Chiesa di Santa Lucia Alla Badia, który został zbudowany na wyspie Ortygia w XV wieku, zniszczony przez trzęsienie ziemi w 1693 r. (siła 7,3 w skali Richtera). Obecny kształt uzyskał na początku XVIII wieku. Święta Łucja jest patronką Syrakuz. Tutaj się urodziła (ok. 281 r. n.e.) i zmarła (304 r.), uznana została za dziewicę i męczennicę Kościoła katolickiego i prawosławnego (to był czas prześladowań cesarza Dioklecjana). W kościele gdzie znajduje się obraz jest zakaz robienia zdjęć, nawet bez lampy błyskowej, co nie znajduje logicznego uzasadnienia. Dlatego pomimo kamer i strażników turyści robią zdjęcia ołtarzowi, którego częścią jest obraz. Niedaleko Syrakuz można oglądać inne dzieła Caravaggio, mianowicie na Malcie w La Valetta w konkatedrze św. Jana i w Mesynie w Muzeum Regionalnym. 

6) Castello Maniace - zamek zbudowany w szwabskim stylu gotyckim w latach 1232-1239. Zajmuje końcowy cypel wyspy Ortygia, z trzech stron otoczony morzem. Pierwotnie miał 18 m wysokości, dzisiaj 12, główne mury mają 3,5m grubości. Wybuch beczki prochowej w 1704 roku zniszczył jego fragment. Już za czasów greckich w tym miejscu były fortyfikacje. Dzisiejsza nazwa związana jest z bizantyjskim dowódcą Giorgio Maniace (eng. George Maniakes). Ten książę i namiestnik cesarza Bizancjum w 1038 roku na krótko odzyskał miasto z rąk Arabów.  Ciekawostka. W 2009 roku szczyt grupy G8 odbył się w Syrakuzach, a Zamek Maniace był jedną z aren tamtych wydarzeń (G8 (obecnie G7 – bez Rosji)  – to grupa państw zaliczana do najsilniejszych gospodarczo na świecie i mająca znaczący na niego wpływ, obecnie reprezentowana przez „kraje zachodnie” i Japonię). Castello Maniace pełni dzisiaj funkcje muzealne i można je zwiedzać.

7) Miejskie plaże. W rejonie Syrakuz nie ma szerokich piaszczystych lub żwirowych plaż jakie są w rejonie Katanii i Taorminy. Tutejsze plaże są niewielkie, wąskie, często tylko skaliste, więc de facto nie są plażami, ale są wykorzystywane do opalania. Wykąpać się też można. Warto spacer w upale po wyspie Ortygia przedzielić kąpielą i opalaniem na takiej plaży. Jedne to tylko skały, inne żwirowe, do których z wysokiego ufortyfikowanego brzegu schodzi się po schodach. Od strony niskiego brzegu przy porcie (marinie) jest niewielka piaszczysta plaża. 

Na zdjęciach przedstawione w punktach atrakcje. 

Error